Column Paul Venner: ‘Bescherm je tijd: ruimte maken voor de mens in een data-gedreven wereld.’

Talenthub Noord organiseert diverse bijeenkomsten en vraagt daarvoor experts en coaches uit heel het land. Ter inspiratie schrijven ze ook een column of blog. Dit keer is Paul Venner (specialist in menselijke beweging en atletische prestaties met een evolutionaire en ecologische benadering van training) aan de beurt.

 

Als sportcoach wil je de grootste talenten selecteren, zorgen dat ze nog beter worden en zoveel mogelijk sportief succes boeken. Om die doelen te bereiken proberen we alles smart te formuleren en in kaart te brengen. Tegenwoordig kan er van alles gemeten worden en is er overal wel weer een technologische oplossing voor.

De ene trainingsgimmick is nog ‘fancier’ dan de ander. Soms lijkt het wel dat alles geëlektrificeerd moet zijn en ‘in de cloud’ moet staan, inclusief lichtjes, bliepjes en de meest up-to-date VR-bril.

Als iets niet geregistreerd wordt dan is het niet gebeurd. Agenda’s zitten volgepropt en elke vrije minuut wordt opgevuld met een schermpje.

Ik ben het als coach en opleider vaak tegengekomen: coaches die op zoek waren naar ‘de heilige graal’. Die éne meting die alles inzichtelijk maakt, een dashboard dat met een stoplicht systeem aangeeft of de sporter ‘ready’ is of niet, die ene speciale oefening die een specifieke blessure voorkomt. En ga zo maar door.

Voor mij al snel een teken van onkunde en daaruit voortvloeiend een naarstige behoefte aan duiding en drang naar controle.

Het gevaar is namelijk dat met alles wat je meet, datgene wat je meet daardoor het doel kan worden in plaats van het middel waarvoor het in eerste instantie wordt geïmplementeerd.

Dan drijf je langzaam af van de essentie en voor je het weet ben je na een tijdje allemaal dingen aan het doen die wel heel goed meetbaar en kwantificeerbaar zijn, maar eigenlijk niet echt (of echt niet) bijdragen aan je oorspronkelijke doel. Daarentegen lever je door deze grondhouding soms juist in op hele belangrijke, cruciale zaken. Want die zijn nu eenmaal vaak abstract, complex of zacht en laten zich nu eenmaal niet goed kwantificeren.

Door de grote focus op alle cijfers vergeten we vaak waar het werkelijk om gaat: de mens.

Terwijl wij coaches en expertteam zo druk met onze schermpjes en technische speeltjes bezig zijn vergeten we de mens te zien (die ondertussen ook veel te veel uren alleen maar naar dat schermpje aan het staren is).

En wellicht zit daar wel het grote onderliggende probleem. Zelfs onder topsport talenten heerst bewegingsarmoede door een dieet van voornamelijk zitten en eenzijdig bewegen (aka de sport zelf). Buiten spelen, in bomen klimmen, op een grasveldje vol molshopen en koeienstronten samen de spelregels opmaken, uit verveling met een stok en een tennisbal jezelf bezighouden. Dat is er allemaal niet meer bij.

Geen tijd voor, want de agenda staat vol en alle leegte verdwijnt als een zwart gat dat alles opvreet in dat schermpje.

Terwijl juist die niet ingevulde ruimte bijdraagt aan het ontwikkelen van wat we noemen de oplossingsruimte. Niet een perfecte mechanische techniek die fragiel is, maar robuuste bewegingspatronen die veerkrachtig zijn met het aanpassingsvermogen wat de telkens veranderende context vereist.

Hoe creëren we weer meer ruimte? Ruimte voor de verveling waaruit creativiteit geboren wordt? Ruimte om fouten te kunnen maken? Sterker nog waar fouten maken juist wordt gestimuleerd? Ruimte voor menselijkheid om werkelijk te zien wat speelt?

Ik moet denken aan een ervaring die ik opdeed tijdens een trainingskamp met een groep jonge talentvolle sporters. Tijdens dit kamp gingen wij als begeleidingsteam de groep op allerlei mogelijke manieren uitdagen buiten hun comfortzone.

Dat begon al meteen aan het begin van de busreis door hun telefoons in te laten leveren. De eerste dag was dit misschien nog wat ongemakkelijk maar wat daarna gebeurde was prachtig. Nog nooit had ik deze jongens zo vrij en onbevangen bezig gezien. Op een gegeven moment kon de winnaar van een bepaalde ‘challenge’ als prijs een uurtje op zijn telefoon winnen. Iedereen ging enthousiast de strijd aan, maar toen de winnaar bekend werd gaf deze aan dat hij ‘m liever toch niet terug wilde. ‘Het was eigenlijk wel heel erg lekker even zo zonder’.

In de avond na een vol programma waren de jongens buiten nog steeds samen fanatiek bezig, met simpele materialen verzonnen ze zelf uitdagende spelvormen, de ene creatieve beweegoplossing na de andere kwam er voorbij en de saamhorigheid spatte ervan af. Als vanouds.

Vaak zoeken we het in meer en nieuwer, maar soms is alles wat we nodig hebben juist minder, net zo lang schrappen tot de essentie over blijft.

Misschien is deze periode in de winter en met de feestdagen voor de deur een goed moment voor bezinning.

Wat mag er allemaal minder? Wat kun je schrappen net zolang tot de essentie over blijft? Wat blijft er dan nog over? Misschien ga je dan wel gewoon simpelweg met een stok en een balletje aan de slag.